هایپراکوزیس نوعی اختلال شنوایی است که کنار آمدن با صداهای روزمره را سخت و دشوار میکند. همچنین از این اختلال به عنوان نوعی حساسیت صدا یا صوت نیز یاد میشود. در صورت ابتلا به این اختلال، ممکن است صداهای خاصی به صورت غیر قابل تحملی، بلند به نظر برسند.
در بعضی از اوقات این میزان حساسیت به گونهای است که زندگی فرد بیمار را مختل میکند. درادامه با ما همراه باشید تا درباره اختلال پرشنوایی یا همان هایپراکوزیس و روشهای درمانی آن آشنا شوید.
سر فصل های مطلب
Toggleهایپراکوزیس یا اختلال پرشنوایی یک اختلال شنوایی بسیار دشوار و سخت و در عین حال بسیار نادر است. افرادی که به این اختلال مبتلا هستند؛ با افزایش برخی از فرکانسها و دامنههای صدا حساسیت نشان میدهند یا تحمل صدای سر و صدای محیط را در حالت عادی ندارند.
هایپراکوزیس، اختلال شنوایی است که از هر ۵۰۰۰۰ نفر ۱ نفر را درگیر میکند. اکثر افرادی که به آن مبتلا هستند، وزوز گوش را نیز تجربه میکنند. اما بسیاری از افرادی که به آن مبتلا هستند، شنوایی طبیعی نیز دارند.
هایپرراکوزیس دو نوع پرشنوایی حلزون گوش و پرشنوایی دهلیز است. هایپراکوزیس حلزون گوش، رایجترین شکل ایجاد پرشنوایی است که باعث ایجاد درد در گوش، افسردگی و احساس عمومی عدم تحمل صداهای روزمره میشود. از طرف دیگر، هایپراکوزیس دهلیزی باعث ایجاد حالت تهوع، سرگیجه و عدم تعادل در هنگام وجود صداهای خاص میشود. هر دو نوع هایپراکوزیس میتواند باعث اضطراب، استرس، افسردگی، انزوای اجتماعی و فونوفوبیا (ترس از صداهای طبیعی) شود.
پرشنوایی را با رکروتمنت اشتباه نگیرید، رکروتمنت شرایطی که باعث اغراق در درک صداهای واقع در محدوده فرکانس کاهش شنوایی میشود. در مواردی رکروتمنت برخی از صداهای بلند را به طرز ناخوشایندی بلند میکند، هایپراکوزیس همه صداها را بیش از حد بلند میکند.
افسردگی، اضطراب،گوش درد و اختلال در برقراری ارتباط با دیگران(انزوا و اجتناب اجتماعی) از علائم هایپرراکوزیس است.
شایعترین علت پرشنوایی گوش قرار گرفتن در معرض بیش از حد بالای، دسی بل (فشار صدا) است. برخی از مبتلایان در اثر مصرف داروهای حساس به گوش، بیماری لایم، بیماری منیر، آسیب به سر یا جراحی به طور ناگهانی دچار هایپراکوزیس می شوند. برخی دیگر از علل پرشنوایی عبارتند از:
در صورتی که علائم گفته شده صدق کند باید به پزشک گوش، حلق و بینی مراجعه شود. پزشک در مورد سابقه پزشکی سوالاتی میپرسد، گوشها را از نزدیک بررسی میکند و برای تأیید آن تست شنوایی میگیرد.
درمان اختلال پرشنوایی یا هایپراکوزیس بستگی به علت بروزآن متفاوت است. در برخی موارد ، مانند آسیب به مغز یا گوش، ممکن است حساسیت صدا به صورت خودی خود بهتر شود.
در صورتی که به صورت خود به خود این اختلال درمان نشود، پزشک به بیمار روش حساسیتزدایی را پیشنهاد میکند. در این روش پزشک گوش، حلق و بینی به فرد بیمار کمک میکند تا با صدا کنار بیاید. در این روش بیمار برای مدت خاصی هر روز به صداهای بسیار آرام گوش خواهد داد و به تدریج با صداهای بلندتر افزایش مییابد. همچنین ممکن است پزشک برای کمک به بیمار در کنترل استرسی که ممکن است ایجاد کند، دارو تجویز کند.
در اصل به ندرت از جراحی برای درمان هایپراکوزیس استفاده میشود. اکثر افراد مبتلا هایپرراکوزیس تمایلی به گوش دادن ندارند. با این وجود، در افرادی که شنوایی غیر قابل استفاده است، جراحی موفقیت آمیز بوده است.
از جراحی برای درمان هایپرراکوزیس برای کاهش شنوایی برای ایجاد اختلال در عملکرد استخوانهای گوش نیز استفاده میشود. این روش درمانی لزوماً شنوایی را قربانی میکند، اما قابل برگشت است. پزشکان معتقد اند بهتر است از این جراحی اجتناب شود مگر اینکه علائم بسیار شدید باشد، زیرا در اصل باعث ناشنوایی میشود.
در نهایت
بیماران در صورت ابتلا به هایپراکوزیس یا اختلال پرشنوایی، ممکن است وسوسه شوند که از هدفنهای عایق صدا برای خفه کردن صدا استفاده کنند یا از موقعیتهای اجتماعی که ممکن است صداهایی آزار دهنده وجود داشته باشد، دوری کنند. اگرچه اینها میتوانند در کوتاه مدت مفید واقع شوند اما میتوانند در طولانی مدت علائم بیماری را بدتر کنند. زیرا وقتی هدفنها را از گوش خارج کنند یا وارد یک محیط اجتماعی شوند، صداها حتی بلندتر به نظر میرسند.
اگر شما علاقهمند به کسب اطلاعات بیشتر در مورد روش درمانی این اختلال هستید؛ با کلینیک گوش تهران تماس بگیرید.